ANAKΟΙΝΩΣΗ!!!

Για όσους μπαίνουν ακόμα σ' αυτό το blog, απλώς ανφέρω πως το καινούριο μου blog είναι το
www.n3mologbook.wordpress.com

είναι πολύ πιο πρακτικό! δοκιμάστε το!


μέχρι να μου πει κάποιος πως σβήνω το blog (στο blogspot)........

Β ' Ομιλία στη Γ.Σ. Θέματα : Νόμος περί Αξιολόγησης / Φασιστικές πρακτικές Π.Κ.Σ. Πολιτικού ΑΠΘ

Θα ήθελα απλώς να τονίσω κάποια σημεία στο νόμο περί Αξιολόγησης. Κάποια σημεία τα οποία θεωρώ χρήζουν προσοχής.
Γνωρίζουμε όλοι, η Αξιολόγηση απαρτίζεται από δυο τύπους αξιολόγησης.Την εσωτερική και την εξωτερική.
Αρχικά στην εσωτερική αξιολόγηση, παρατηρούμε πως πραγματοποιείται με τη βοήθεια ερωτηματολογίων, συνεντεύξεων.
Το ερώτημα είναι ΠΟΙΟΣ συντάσσει αυτά τα ερωτηματολόγια και ΠΟΙΕΣ είναι οι ερωτήσεις στις οποίες υποβάλλονται φοιτητές και διδάσκοντες. Μέσω αυτών των ερωτηματολογίων, προκύπτει μια έκθεση εσωτερικής αξιολόγησης από την Ομάδα Εσωτερικής Αξιολόγησης του εκάστοτε τμήματος. Στη συνέχεια η έκθεση λαμβάνεται από τη Μονάδα Διασφάλισης της Ποιότητας (ΜΟ.Α.ΔΙ.Π.) του εκάστοτε Πανεπιστημιακού Ιδρύματος, παραδίδεται έπειτα στην Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (Α.Δ.Ι.Π.) και τελικός παραλήπτης αυτής της έκθεσης αποτελεί μια αντίστοιχη Ευρωπαική Επιτροπή.
Εύλογα λοιπόν μπορεί κάποιος να σκεφτεί πως δεν έχει σημασία τελικά, αν αυτή η έκθεση συντάσσεται από ακαδημαικές μονάδες, καθώς περνάει έτσι και αλλιώς, από τα χέρια της Α.ΔΙ.Π., του ανώτατου οργάνου, ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ, και εν τέλει περνάει σε Ευρωπαική Αρχή.
Ευρωπαική Αρχή, η οποία κινείται στα πλαίσια που καθορίστηκαν στη Σύνοδο των 29 Υπουργών Παιδείας στη Μπολόνια το 1999, όπου κράτη-μέλη της Ένωσης, υπέγραψαν υπέρ μιας κοινής πολιτικής όπου μέχρι το 2010 θα έχουν στη τριτοβάθμια εκπαίδευσή τους, βασικά κοινά σημεία και χαρακτηριστικά. Η Ελλάδα υπέγραψε αυτή τη Συνθήκη το 2001.
Η πολιτική αυτή ουσιαστικά παραδίδει την Ανώτατη Εκπαίδευση στον ιδιωτικό τομέα, μειώνει την αυτοτέλεια των Πανεπιστημίων, αυξάνει την κρατική παρέμβαση στο εσωτερικό τους π.χ. στην διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών, και η Αξιολόγησή τους γίνεται με κριτήρια ιδιωτικοοικονομικά.
Τι είναι πιο πιθανό; Κράτη όπως η Γαλλία ή η Αγγλία, όπου ο φοιτητής πληρώνει δίδακτρα για να φοιτήσει, τα συγγράματά του, και η αξιολόγηση γίνεται με κοινά ευρωπαικά κριτήρια, ξαφνικά ως δια μαγείας, να αποκτήσουν δωρεάν παιδεία και δωρεάν συγγράματα όπως στην Ελλάδα;
Το δεύτερο στάδιο αξιολόγησης, είναι η εξωτερική αξιολόγηση η οποία στηρίζεται στην εσωτερική. Αυτή, συνίσταται στην εξέταση των αποτελεσμάτων της εσωτερικής αξιολόγησης από επιτροπή -υπογραμίζω- ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ εμπειρογνωμόνων. Η επιτροπή αυτή αποτελείται από 5 άτομα. Τα πέντε αυτά μέλη προέρχονται από το μητρώο ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων που διαθέτει η Α.ΔΙ.Π. ΠΡΟΣΕΞΤΕ ότι αυτό το μητρώο συντάσσεται μετά από υποδείξεις των ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης η ΚΑΙ της Α.ΔΙ.Π. Όσον αφορά την σύνταξη της επιτροπής εξωτερικής αξιολόγησης, ΕΝΑ από τα μέλη της θα υποδεικνύεται από το υπό αξιολόγηση Πανεπιστήμιο ή Τ.Ε.Ι., που όμως θα ανήκει υποχρεωτικά, στο μητρώο εμπειρογνωμόνων της Α.ΔΙ.Π.
Τα υπόλοιπα μέλη -πάντα εμπειρογνώμονες από το γνωστό μητρώο- θα ορίζονται μέσω κλήρωσης από την Α.ΔΙ.Π. Κάτι που ουσιαστικά ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ, ακριβώς γιατί η Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας, ορίζεται από το Υπουργείο Παιδείας.
Η Αρχή αυτή δηλαδή, είναι φορέας της πολιτικής ιδιωτικοποίησης που ορίζει η κυβέρνηση, που ορίζει τελικά η Ευρωπαική Ένωση.
Κάτι άλλο που με προβληματίζει, είναι η πρόβλεψη της συμμετοχής ενός αλλοδαπού εμπειρογνώμονα στην επιτροπή εξωτερικής αξιολόγησης. Θα είναι ένας Ευρωπαίος καθηγητής, γνώστης του Πανευρωπαικού Συστήματος Αξιολόγησης Σπουδών που εφαρμόζεται ήδη στα ευρωπαικά Πανεπιστήμια.
Μην θεωρήσετε ότι είμαι κατά της αξιολόγησης γενικά. Φυσικά και μια σωστή αξιολόγηση, μας εγγυάται καλύτερες υποδομές, κτίρια, ένα πρόγραμμα σπουδών ολοκληρωμένο, καλύτερους καθηγητές, αναβαθμισμένη καθημερινή φοιτητική ζωή γενικότερα.Είμαι αντιθέτως, κατά της Αξιολόγησης που πραγματοποιείται μόνο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και κριτήρια αγοράς.
Τα μόνα ωφέλιμα, είναι τα ακαδημαικά κριτήρια που αυτονόητα θα επιτρέπουν στον απόφοιτο να βρίσκει εύκολα δουλειά που θα ανταποκρίνεται στις σπουδές του. Και φυσικά, πρέπει να υπάρχει και εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση. Η οποία όμως εσωτερική, θα βασίζεται και θα ενισχύει την αυτοτέλεια του Πανεπιστημίου. Ο τύπος αυτός αξιολόγησης, θα πρέπει να διενεργείται με τη συνεργασία καθηγητών-φοιτητών. Και όχι μόνο με καθηγητές ή μόνο με φοιτητές. Οι φοιτητές δεν δύναται να έχουν συνολική εποπτεία του όλου συστήματος, της οργάνωσης, της δομής ενός Πανεπιστημιακού Ιδρύματος. Αλλά μπορούν να εξισορροπούν τις ενέργειες, όταν το μέλλον τους βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Για παράδειγμα στην συνδιαμόρφωση του προγράμματος σπουδών (πιο ολοκληρωμένο). Όσον αφορά την εξωτερική, αναγνωρίζω προσωπικά την αξία της, στο βαθμό όπου εμποδίζει τις πελατειακές σχέσεις μεταξύ αξιολογέων και αξιολογούντων. Πάλι όμως εκεί, το κράτος εφόσον θα διορίζει αναγκαστικά τους εμπειρογνώμονες, θα πρέπει να αξιολογεί με ακαδημαικά κριτήρια.


Κλείνοντας, θα ήθελα να καταγγείλω και καταδικάσω την πρακτική κάποιων ατόμων από τη Πανσπουδαστική, τη Π.Κ.Σ., να επιτήθοντε στα Αριστερά Σχήματα και την Αριστερή Ενότητα. Επανειλλημένα κάποιοι, κατεβάζουν, σκίζουν αφίσες των δυο αυτών σχημάτων, ή κολλάνε δικές τους αφίσες πάνω στις άλλες. Μια μέρα, είχαν ρίξει και ένα τραπεζάκι τους.
Οι ενέργειες αυτές, δεν δικαιολογούνται και γίνονται απρόκλητα. Η κάθε παράταξη και σχήμα, έχει συγκεκριμένο χώρο αφισοκόλλησης.
Δηλαδή τι θεωρούν αυτοί που τα κάνουν αυτά; Ότι οι αφίσες των Αριστερών Σχημάτων και της Αριστερής Ενότητας, τρώνε το ζωτικό χώρο της ΠΚΣ; Αυτές οι πρακτικές είναι φασιστικές και ιμπεριαλιστικές. Ή είσαστε κατά του Φασισμού και του Ιμπεριαλισμού, ή όχι! Ξεκάθαρα πράγματα! Βέβαια, ένας παράλογος συλλογισμός θα ήταν, πως τα δυο αυτά σχήματα έχουν συνωμοτήσει κατά της καλής ΠΚΣ. Και να έχουν συνωμοτήσει όμως, σ'ένα υπερβολικό και τρελό σενάριο, απ' όσο ξέρω, δεν έχουν δικαίωμα έκφρασης?

Τα γεγονότα που περιέγραψα, δεν αφορούν το εσωτερικό των οργανώσεων αυτών. Δεν πρόκειται για παράδειγμα για τη γραμμή που πρέπει να ακολουθήσει η Αριστερή Ενότητα, ή την δομή της Π.Κ.Σ. Αυτά δεν με αφορούν.

Πρόκειται όμως για ένα δικαίωμα που κανείς δεν μπορεί να αγγίξει. ΚΑΝΕΙΣ. Το δικαίωμα έκφρασης. Το ίδιο αυτό δικαίωμα επιτρέπει τη Π.Κ.Σ. να έχει το δικό της χώρο για αφισοκόλληση. Δεν θα έρθει λοιπόν η Π.Κ.Σ. να περιορίσει αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα, σε οποιονδήποτε. Και όχι μόνο η Π.Κ.Σ. Οποιαδήποτε παράταξη ή σχήμα, θα συναντήσει τις αμαρτίες τις, στο λόγο μου. Έχω λοιπόν και εγώ, το δικαίωμα ΚΑΙ την υποχρέωση να επιπλήξω και να καταγγείλω οποιονδήποτε λειτουργεί ως όργανο που περιορίζει ελευθερίες.
Γιατί, αν το δούμε και σε προσωπικό επίπεδο, ΘΕΛΩ να υπάρχουν και ΑΛΛΟΙ που μιλούν ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ. Οπότε ρε φίλε, με ποιο δικαίωμα, ΜΟΥ περιορίζεις και εμένα, τη διάθεσή ΜΟΥ να ωριμάσω;

Λοιπόν, θεωρώ ότι οι συγκεκριμένες τακτικές, δεν αρμόζουν σε μια πανεπιστημιακή κοινότητα που βασικό στοιχείο της είναι η ελευθερία διακίνησης ιδεών. Και αυτοί που τις υιοθετούν, είναι πολύ απλά, λυπάμαι που το λέω, εχθροί της Δημοκρατίας.
Γι' αυτό το λόγο, και παρακαλώ εδώ να με προσέξετε όλοι σας, κάθε φορά που ΠΚΣ ίτες επιχειρούν να κατεβάσουν αφίσες των Αριστερών Σχημάτων ή της Αριστερής Ενότητας καλώ όλους τους άλλους, να αντισταθούν σε αυτές. Να τους σταματήσουν. Είναι θέμα παρρησίας και σεβασμού της διαφορετικότητας.

Ευχαριστώ

(ακολουθεί ερώτηση που μου τέθηκε, και η απάντησή της)

-Αποκαλείς εμάς φασίστες, ενώ συμμετέχουμε σε αντι-ιμπεριαλιστικές πορείες, και ενώ εσύ πίνεις μπύρες;
-Ναι μπορεί να πίνω μπύρες, όταν εσείς βρίσκεστε σε πορείες, αλλά παραμένετε φασίστες όταν υιοθετείτε τακτικές όπως αυτές που περιέγραψα. Δεν είστε συνεπείς όταν πράττετε με παρόμοιο τρόπο. Οπότε τι να τις κάνω τις αντι-ΝΑΤΟ ικές πορείες σας, όταν στο ίδιο το Πανεπιστήμιο, λειτουργείτε σαν ΝΑΤΟ;

Παρανοειδείς Διαταραχές σε μια πολυκατοικία

Το σκαλοπάτι ήταν παγερό.
Απαραίτητη αντίθεση μέσα σ'αυτό τον αφόρητο Ιούλιο, σκέφτηκε.
Το πυκνό σκοτάδι καθιέρωνε την σταθερή κυριαρχία του, παρά τα ίχνη φωτός που ξέφευγαν ασταμάτητα από τα κουτάκια των κουδουνιών, και λυσσαλέα ακόμη κάτω από τις μεταλλικές, βαριές πόρτες.
Τα μικρά φωτόνια, προσπαθούσαν να τρυπώσουν, μάταια, στην πυκνή ομιχλώδης Άβυσσο.
Αισθανόταν μια σκοτοδίνη
Να, ιδού, και μια περίπτωση στη Φύση, όπου το αμυδρό, ροδόπεπλο, βραδιάτικο φως έχανε από το άξαφνο Σκότος.
Όπου ο αδύναμος ήλιος επισκιαζόταν και έσβηνε από τη βαριά επιβλητική Νύχτα.
Άρχισαν να γυρίζουν τα πάντα γύρω του
Όπου οι στρατιές των ηλιαχτίδων δεν έβρισκαν τον προορισμό τους, χάνονταν, με δόλο παγιδεύονταν, αφανίζονταν από τις σκοτεινές ταξιαρχίες.
Tον κατέλαβε ολοκληρωτικά ο ίλλιγγος
Ο θεός ο ήλιος ο ίδιος, ψηλά στα παγερά σύννεφα, έδινε τρομερή μάχη, έπεφτε από το άρμα του, με το πνιγερό πάπλωμα που άπλωνε τυραννικά η διαβολική Νύξ.
Είχε χάσει τις αισθήσεις του

Αρκεί να μη γινόταν διακοπή.
Παρακαλώ, πολύ.

Θανατική νύχτα, σήμερα

Ο Τίτος είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου σε αυτήν την πολυκατοικία.

A' Ομιλία στη Γ.Σ. Θέματα : Γ.Σ. / Σύλλογος

Eίμαι πρωτοετής.Είμαι ανένταχτος και το λέω αυτό γιατί θεωρώ πως το να ειπωθεί διευκολύνει την ακριβή διαφωνία και αντιπολίτευση. Πρώτ'απ'όλα θέλω να εκφράσω την -για μένα- μεγάλη σημασία της Γενικής Συνέλευσης ειδικά για τους πρωτοετείς χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει πως μειώνεται σε ανώτερα έτη. Πρωτίστως η Συνέλευση αποτελεί χώρος παράθεσης ιδεών,διαμάχης και σύγκρουσης. Ο φοιτητής έτσι, μπορεί να σχηματίσει και να διαμορφώσει το πολιτικό και ιδεολογικό είναι του,και όχι μόνο, μέσω του κυριότερου εκφραστή της διάθεσης για πολιτικοποίηση και ενασχόλησης με τα κοινά,τη Συνέλευση. Κάτι που μας οδηγεί σε μια άλλη λειτουργία της Γενικής Συνέλευσης, στο ρόλο της ως όργανο λήψης αποφάσεων. Εδώ λοιπόν ο φοιτητής βρίσκεται ακριβώς στη καρδιά του φοιτητικού "κοινοβουλίου". Του φοιτητικού τμήματος. Έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει, να εκφράσει τη γνώμη του, η οποία προσμετράται στην διαδικασία ψήφισης,αποκτά σημασία η διαφορετικότητα. Μια άλλη πτυχή της δημοκρατίας, που συχνά ξεχνιέται με πρόφαση ακριβώς το συγκεκριμένο πολίτευμα.
Γιαυτό και θα πρέπει κανείς να παίρνει μέρος στις Συνελεύσεις του τμήματος.Η μη συμμετοχή ,όπως θα έλεγε ο Θουκυδίδης δια στόματος Περικλή, χαρακτηρίζει αχρείο άνθρωπο. Παραμερίζοντας την οποιαδήποτε ηθική έννοια, η σημασία της φράσης αυτής, λογικά, ισοδυναμεί με το παράλογο του να μην είμαστε,για παράδειγμα, οικολόγοι τη στιγμή που ο πλανήτης εξειγήρεται.Η πολιτική αφορά άμεσα την ύπαρξή μας,πόσο μάλλον σε επίπεδο τμήματος,τα όρια του οποίου είναι κατά πολύ μικρότερα ενός κράτους. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται δια της Συνέλευσης, μας επηρεάζουν άμεσα και αυτό γιατί ανήκουμε,φοιτούμε στο παρόν χώρο, ο οποίος είναι το κέντρο της φοιτητικής μας ζωής.
Αυτά για τη Συνέλευση.
Στο δεύτερο σκέλος της παρέμβασης μου, θα ήθελα να αναφερθώ στο Σύλλογο.Όχι μόνο ως Ιδέα αλλά και ως την ενσάρκωση της, μέσω της αίθουσας που ανήκει σε αυτόν.
Ο φοιτητής,ελεύθερος πλέον σε μεγάλο βαθμό,επιχειρεί να δημιουργήσει, να εκφραστεί,να διασκεδάσει, να βιώσει εμπειρίες, να οικοδομήσει την προσωπικότητά του.Και το πανεπιστήμιο ως χρονικό και τοπικό σημείο του προσφέρει άπλετο χώρο κ χρόνο.Αυτό που για μένα απαντά στις ανησυχίες, στις ερωτήσεις, στις προσπάθειες και επιθυμίες του φοιτητή είναι ένας χώρος κοινός, μη-παραταξικοποιημένος, ιδεολογικά μη-προσανατολισμένος και χωρίς πολιτικό πρόσωπο, χωρίς δηλαδή πολιτική αντιπροσώπευση, ώστε οι ίδιες οι αρχές και η δομή του να συγκεντρώνει όσο περρισσότερο κόσμο γίνεται.Ένας χώρος σύνδεσης, κοινωνικοποίησης,συνδιαλλαγής και ανταλλαγής,σύγκρουσης και διαμόρφωσης.Καθώς υπάρχει η ανάγκη για επικοινωνία,η ανάγκη για συζήτηση,διάλογο,αναψυχή,καλλιέργεια, το μόνο που μπορεί να ευνοήσει και να ωριμάσει εμάς και το προβληματισμό μας, είναι ένα κέντρο το οποίο συγκεντρώνει όλους τους φοιτητές ανεξαρτήτως ιδεολογικού χρώματος.
Αυτό -για μένα- ονομάζεται Σύλλογος Φοιτητών Πολιτικών Επιστημών.Για όσους δεν ξέρουν, βρίσκεται στο προθάλαμο πριν το κυλικείο,προς την έξοδο.
Ο Σύλλογος λοιπόν, λειτουργεί για το Φοιτητή.Προς το συμφέρον του φοιτητή.Φτιάχτηκε και οργανώθηκε από φοιτητές και ανήκει σ'εμάς.Εκτός όμως από τη λειτουργία του ως πεδίο ιδεολογικών συγκρούσεων,γνωριμίας,συνεργασίας αποτελεί και ερευνητικός χώρος.Μπορεί κανείς να δανειστεί βιβλία, dvd, ντοκιμαντέρ, να διαδικτυωθεί, να εκτυπώσει αυτό που θέλει.Υπάρχει ψυγείο για όσους διψάνε,φαρμακείο.Μπορεί κανείς απλώς να κάτσει κ να διαβάσει.Υπάρχουν εφημερίδες.Αποτελεί επίσης χώρος χαλάρωσης μετά το φαγητό ας πούμε.
Και εκτός από αυτά, ο Σύλλογος αποτελεί τη βάση των συναντήσεων του Διοικητικού Συμβουλίου,κάθε Πέμπτη στις 12.00 καθώς και κάθε είδους ομάδας.Την ομάδα εντύπου η οποία εκδίδει περιοδικό,την κινηματογραφική ομάδα η οποία προβάλλει ταινία κάθε τετάρτη στις 21.00,την μουσική ομάδα,την σκακιστική καθώς και λειτουργεί και παράνομη ποιητική ομάδα.Επιπλέον κάθε Δευτέρα, οργνανώνονται συναντήσεις Πολιτικής και Ιστορίας με τη βοήθεια καθηγητών, με καθορισμένο κάθε φορά θέμα, στις 18.00.Δηλαδή θέλω να πω, υπάρχουν πράγματα με τα οποία θα μπορούσε να ασχοληθεί κανείς.Πολύ παραγωγικά και δημιουργικά.Ο χώρος δίνει την αίσθηση,την βεβαιότητα ότι κάτι βρίσκεται σε κίνηση.Κάτι καλό.
Αυτό που θέλω να πω ως πρωτοετής, είναι πως ο Σύλλογος και κάθε εκδήλωσή του,είτε οργανωμένη είτε όχι,απο το να σερφάρει κανείς στο διαδίκτυο έως το διάλογο με καθηγητές, από να πιει καφέ με παρέα και να πει καμιά μαλακία έως το να συζητήσει για τον Πούτιν,είναι κάτι καλό.Κάτι ωφέλιμο για τον καθένα μας. Ο Σύλλογος ωφελεί αληθινά τον φοιτητή που θέλει να ωριμάσει,να μεγαλώσει εσωτερικά και να περάσει μια ευχάριστη φοιτητική ζωή.Τόσο σε επίπεδο κοινωνικότητας,φιλίας,πολιτικοποίησης,τόσο και σε επίπεδο καθαρά προσωπικό της οικοδόμησης του Εγώ του.Πιστεύω πραγματικά πως αυτή η αίθουσα, αυτός ο χώρος σύνδεσης,είναι προς το συμφέρον όλων. Προσωπικά αυτό παρατήρησα μέχρι τώρα ως πρωτοετής.
Γενικότερα πιστεύω πως αξίζει η ενασχόληση με το πανεπιστήμιο με Π κεφαλαίο.Είτε μιλάμε για μαθήματα,είτε για εκδηλώσεις κάθε τύπου.
Και ο μόνος εκφραστής του Πανεπιστημίου με Π κεφάλαιο-για μένα ως πρωτοετής- σε μεγάλο βαθμό, αποτελεί ο Σύλλογος Φοιτητών Πολιτικών Επιστημών

Ευχαριστώ

Οι premieres sequences στο Πανεπιστήμιο

08.00 Εγερτήριο

Φτάνω στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης παρακαλώ, κοινώς απιθήτα. Ο λόγος, είναι η εγγραφή μου στο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Ελλάδας και των Βαλκανίων. Η σελίδα που έκοψα από το ημερολόγιο, αν θυμάμαι καλά, είχε τυπωμένο "26 Σεπτεμβρίου".

Πλάνο α' προσώπου στο χώρο που χαίρει ασυλικού δικαιώματος.
Παρατήρηση πρώτη, δεν υπάρχουν πινακίδες που θα μπορούσαν να κατευθύνουν τους πρωτοετείς προς τη σχολή τους και κατ' επέκταση στο τμήμα τους. Καλά αρχίσαμε.(Κάποιοι όμως είναι πολύ γκρινιάρηδες.Σαν τους αυγουστιάτικους Γάλλους)
Απολαμβάνω ιδιαίτερα το γεγονός πως μεταξύ των πανεπιστημιακών κτιρίων, φυτρώνει πράσινο. Δεν εκλίπουν και τα δέντρα. Επιπροσθέτως, το αστεροσκοπείο μαζι με το μετεωρολογικό κέντρο, προσθέτουν ευρωπαικό άνεμο στην ατμόσφαιρα. Ο άπλετος χώρος είναι άλλο ένα στοιχείο. Σύμβολο της ελευθερίας. Οποιασδήποτε. Όμορφο.

Γκρο πλάν λήψη στη ΝομικώνΟικονομικώνΠολιτικών Σχολή μετά από ζητιανιά χωροταξικών ενδείξεων. Δημόσιο κτίριο, εντάξει. Εισχωρούμε και αμέσως αγγίζει το τύμπανο των ωτών μας, ένας ακαθόριστος ήχος από τα βάθη της υποδομής.
-Είστε για εγγραφή;
-Κοιτάξτε, αν εσείς με βοηθήσετε με τα απαραίτητα έγγραφα, φυσικά και είμαι. θα απαντούσε η ιδανική φιγούρα μου
-Οκ ακολουθείστε με, συνεχίζει η ενδιαφέρουσα φοιτήτρια Νομικής

Μας παραδίδει μετά από λίγο σε μια αίθουσα που αμέσως χτυπάει στο μάτι.
Βρισκόμαστε στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών.

Αυτό που κάνει εντύπωση, είναι το συνονθήλευμα χρωμάτων που επιβάλλεται. Η κυριαρχία της αφίσας ειδικότερα. Και φυσικά των τραπεζιών της κάθε παράταξης. Aπό ανάγκη και μόνο, δημιουργείται μονοπάτι ανάμεσα στους θαμώνες των κάθε γραφείων.

Η κοπέλα μας παραδίδει στα τραπέζια της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ η οποία ως γνωστόν υποστηρίζει απόψεις δεξιές, που πρόσκεινται κυρίως στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Δεν αποτελεί όμως νεολαία του συγκεκριμένου αυτού κόμματος, όπως η ΠΑΣΠ σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ.

Στην διαδικασία της εγγραφής με βοηθάει μια άλλη κοπέλα, παραδόξως, η οποία κατέχει και αυτή την πολιτική ιδιότητα της ΔΑΠίτισσας.Ευτυχώς, (που προσφέρθηκε φυσικά) καθώς σε αντίθετη περίπτωση θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο λόγω του μεγάλου αριθμού εγγράφων
που ζητούν συμπλήρωση.

Ολοκληρώνεται τελικά η εγγραφή και όλως τυχαίως, η κοπέλα μου παραδίδει ένα φάκελο της Αριστερής Ενότητας. Φυσικά και όχι. Αυτό που δέχομαι στη θέση αυτού, είναι ένα χάρτη της Θεσ/νίκης, ένα στυλό και κάτι διαφημίσεις που αφορούν στη ΔΑΠ. Ευτυχώς, γιατί δεν είχα στυλό.

Τι θα περίμενε κανείς;

Αυτό για το οποίο, αντιθέτως, κανείς δεν είναι προετοιμασμένος, είναι η μεγάλη ελευθερία που παρέχεται στους φοιτητές. Σχετικά με την εγγραφή για παράδειγμα, η γραμματεία του τμήματος έχει ελάχιστη ευθύνη στη διαδικασία. θα αναμέναμε μια οργανωμένη ομάδα, ένα μεγάλο γραφείο, καθίσματα, άτομα στη διάθεσή σας, άτομα που βοηθούν στην εγγραφή, προσφερόμενο καφέ, έναν προσωπικό υπηρέτη και μια ΔΑΠίτισσα απ'την Θεολογική ή την Φιλολογική Σχολή με ειδικότητα στα Γαλλικά (επίσης προσωπική). Η κατοχή της γλώσσας του σώματος είναι ένα επιπρόσθετο προτέρημα.

Επίσης κάτι άλλο που δηλώνει την αμέριστη ελευθεριότητα που παρέχεται στους φοιτητές και επίσης την ανοργανωσιά των επόμενων, είναι η επίσης ανύπαρκτη -φανερά τουλάχιστον- εμπλοκή της διεύθυνσης, της ΔΕΘ ή της κοσμητείας. Μία εκδήλωση υποδοχής, μια στοιχειώδης ενημέρωση των αμύητων και παρθένων φοιτητών που θα μυούσε τους προκειμένους στα άδυτα και στο κρυφό μυστήριο που βασιλεύει πίσω από τους τείχους αυτού του Πανεπιστημίου, απλώς δεν υπάρχει. Χειρότερα και από τη κατάσταση των μυστηρίων των Πυραμίδων την περίοδο του Θεοδοσίου του Μέγα. (Αχ ρε Ιουλιανέ που είσαι;)
Και πάλι η ευθύνη εδώ, εναποτίθεται στους φοιτητές, δηλαδή στις παρατάξεις. Χάρηκα.

Συμπερασματικά λοιπόν, μέγιστος είναι ο ρόλος που αναλαμβάνουν οι πλάτες των μεγαλύτερων και ωριμότερων (και καλά) φοιτητών. Αυτή η θερμή, γεμάτη ανιδιοτελή αγάπη, γεμάτη, σφιχτή, ασφυχτική, που πνίγει, θανατική αγκαλιά που προσφέρουν αθώα οι παρατάξεις στους νέους άβγαλτους, είναι τόσο χριστιανική. Απ' την άλλη υπάρχει η παράταξη που συμβουλεύει τους φοιτητές να γραφτούν μόνοι τους για λόγους που θα αναφέρω παρακάτω, αν και εμπειρικά δύσκολο, εφόσον αρπάζονται απ'οποιον βρει πρώτος. Η κατάσταση είναι παρόμοια με αυτή που ηγεμονεί την εποχή των εκπτώσεων στα καταστήματα της Lacoste στην Νέα Υόρκη. "Προσοχή, οι πόρτες ανοίγουν, έτοιμοι...πάμε!" "Πιάστε τους!" "Ααααααααα" αναφωνίζουν, κραδαίνοντας το ξίφος της υπεράσπισης των κατεκτηθέντων υποκειμένων. Ακόμα και έξω από το κτηριακό χώρο, μπορεί κανείς να συναντήσει απόλυτα πρόθυμους και αφοσιωμένους στο πνεύμα της κοινότητας, φοιτητές οι οποίοι κάθε φορά που θα βρούν ένα πρόσωπο που έχει τη φάτσα του μαλάκα, του ντροπαλού ή του χαμένου ρωτάνε "Μήπως είστε για εγγραφή;"
-Ε ναι, βασικά, τώρα που το συζητάμε, πήγαινε στην άλλη άκρη του ΑΠΘ να δεις αν έρχομαι.
Υπήρξε περίπτωση όπου πια εξωτερικά του πανεπιστημιακόυ χώρου, στο πεζοδρόμιο πλέον, περπατάμε, και όταν περνάμε μπροστά από τη στάση του λεωφορείου, "είστε για εγγραφή;". Ο τύπος περίμενε το λεωφορείο και λέει, να ένας πρωτοετής, κάτσε να τον βοηθήσω. Είμαστε όλοι αδέρφια έτσι κι αλλιώς. Απλά ντυμένος, σίγουρα αριστερός.
-Γνωρίζω έναν εξαίρετο σύμβουλο που αδιαμφισβήτητα θα μπορούσε να σας βοηθήσει κι εσάς.
Αναφορές σε ορδή 35 ατόμων που την έπεσαν σ'ένα φίλο, περιττές να παραθέσω, καθώς και άχρηστο είναι η περίπτωση ενός άλλου φοιτητή που ρωτάνε αν ήρθε για εγγραφή. Ο συγκεκριμένος, είναι δύο μέτρα και πάει τρίτο έτος. Από κάποιο επίπεδο και μετά, νιώθει κανείς ένα βαθύ και τρομερό οίδημα, μα τι οίδημα. Λογικό δηλαδή να συμπεράνω, πως κάπου κάποιος οφελείται μακροπρόσθεσμα από τη βοήθεια στις εγγραφές, εκτός προφανώς από εμένα και τον κάθε πρωτοετή.

Πέρα απ'οτιδήποτε θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί, η συγκεκριμένη αρρωστημένη πρακτική προσφέρει ορισμένα πλεονεκτήματα, ωφέλειες, σ'ένα ψάρι.
Αρχικώς, ωθεί στην κοινωνικοποίηση. Μείζον θέμα και σημασίας στο Πανεπιστήμιο. Τέλος, προσφέρει μια γνωριμία με παρατάξεις, την οποία θα μπορούσε να συμπληρώσει κανείς με την επίσκεψη των υπόλοιπων "τραπεζιών". Συντελείται έτσι ένας πολιτικός-ιδεολογικός προσανατολισμός. Η πρώτη φάση για ένα επιτυχημένο επαγγελματία φοιτητή, μαζί βέβαια με την κοινωνικοποίηση. Τον προσανατολισμό δηλαδή μέσα στα οικοδομικά υλικά, λαικιστί
τούβλα.

Δυστυχώς στη παρούσα φάση πρέπει να γίνω, μάλλον θέλω να γίνω ΚΑΚΟΣ. Φυσικά, οι παρενέργειες του συγκεκριμένου παραταξιακού καλοσωρίσματος, είναι σοβαρές. Πρωτίστως, παγιδεύει (τους) ανυποψίαστους πρωτοετείς στον δίχτυ της σαρκοβόρας αράχνης. Πιστεύοντας πως απλώς θέλουν να τους βοηθήσουν (και μόνο) αυτά "τα καλά παιδιά από τις παρατάξεις", αφήνονται στο έλεος του Βαρκάρη, που νομίσματα αποτελούν το "ά τι καλά που μας βοηθάτε! είστε τόσο καλοί".
Έστω όμως κι αν δεν επιθυμούν να δεχτούν την διαολεμένη βοήθειά τους. Πίανονται πριν μπορέσουν να αντιδράσουν, να κουνήσουν τα μικρά μυγένια φτεράκια τους. Και μόλις προσέξουν το πάκο εγγράφων που πρέπει να συμπληρωθεί, ανεπιθύμητα συναινούν στην αμαρτία.
Επιπλέον, εφόσον τελειώσει η εγγραφή, η όλη διαδικασία από μόνη της, εγκυμονεί υποχρεώσεις προς το άτομο και ακόμα καλύτερα, προς τη παράταξη. Δεν είναι επίσης τυχαία η παρεπιπτόντουσα παράδοση ενός παραταξιακού φακέλου που περιέχει κυρίως ενημέρωση και προπαγάνδα υπέρ της ΠΚΣ αν είναι ΔΑΠ φάκελος και υπέρ της ΔΑΠ αν είναι αριστερίζον φάκελος. Ε και προφανώς όσα άλλα στοιχεία μπορεί να χρειαστεί ένας πρωτοετής, όπως χάρτη με φυσικά τη στάμπα της παράταξης στη μέση-μέση και να το καλύβει όλο, το στυλό με το χρώμα του Κόμματος παρακαλώ, έντυπο που μνημονεύει τα στατιστικά κατορθώματα της εκάστοτε παράταξης και απαριθμεί τους λόγους για τους οποίους πρέπει εγώ τώρα, να τη ψηφίσω (δεν μας παρατάς;), ακόμα και CD.
Ακολουθούν ενδεχομένως οι προσκλήσεις "να κάτσεις μαζί μας στα τραπέζια, να πιούμε κανένα καφέ μαζί, να πούμε για το καιρό και τα πουλάκια που πετάνε και είναι τόσο όμορφα σήμερα. Ή να μιλήσουμε για την μύτη της Άντζελας Δημητρίου, ακόμα και για την άποψη του Duverger πάνω στον πολιτικό αγώνα ή τους κόσμους του Popper.
-Ευχαριστώ, αλλά έχω καφέ σπίτι. Ή ακόμα καλύτερα, υπάρχει καφές στο χώρο του
Συλλόγου Φοιτητών.
Και έτσι καταλήγει κάποιος να νιώσει ότι πρέπει να ψηφίσει μια παράταξη, γιατί απλώς μιλάει ή και βγαίνει με ένα άτομο που την εκπροσωπεί.(έχω ακούσει για προσκλήσεις σε ταβέρνες και καφετέριες προς πρωτοετείς, την δεύτερη ήδη μέρα από την εγγραφή).

Δεν λέω, χωρίς δεύτερη κουβέντα, είναι πολύ χρήσιμοι αυτοί οι αγαθοί άνθρωποι. Ως εκεί όμως. Το καλύτερο θα ήταν να υπήρχε ακριβώς, εξωτερικό γραφείο της Γραμματείας, που θα εξυπηρετούσε όλους ανεξαιρέτως τους φοιτητές. Τώρα αν κάποιος ανεγκέφαλος θέλει να τον βοηθήσει μια παράταξη η οποία έχει όμορφα χρώματα ή ωραίο όνομα, ας πάει ξέρει που (στο τραπεζάκι της παράταξης εννοώ).
Ίσως ακόμα ωφελιμότερο για πολλούς, θα ήταν η σύσταση γραφείου από τον Σύλλογο Φοιτητών, αν υπάρχει, το οποίο θα προλάβαινε πριν τους μισθωμένους δευτεροετείς και τριτοετείς, να αναλάβει τα νεοφερμένα. Θα τους βοηθούσε, θα τους ενημέρωνε σχετικά με το τμήμα, τις παρατάξεις, τη Γενική Συνέλευση και τι μπορούν να κάνουν και τι όχι την ώρα της παράδοσης του μαθήματος, και θα τεθόταν υπό τη διάθεσή τους. Φυσικά οι υπεύθυνοι θα αναφέρονταν στο Σύλλογο ως ενσαρκωμένη ιδέα, προσπάθεια συγκέντρωσης και χώρος ωφέλιμης σύγκρουσης, την ανάγκη και τους λόγους ύπαρξης του. Θα τους ζητούσαν αν επιθυμούσαν επίσης, να ασχολούνται με τα του πανεπιστημίου κοινά και προφανώς να πηγαίνουν στις Συνελεύσεις και να ψηφίζουν.
Να δηλώνουν την άποψη τους, τα προβλήματά τους. Αυτό που χρειάζεται είναι η πολιτικοποίηση, από τη στιγμή που η πολιτική είναι κάτι που μας αφορά όλους. Σαν να δηλώναμε μη-οικολόγοι την ώρα που ο πλανήτης πεθαίνει, σαν να δηλώναμε θεοί την ώρα που ζούμε, υπάρχουμε.
Για κομματικοποίηση βλέπουμε. Πολύ αργότερα.

Όπως προβάλλει ο άξονας του Πύργου της Έκθεσης της Θεσσαλονίκης στραμμένος προς τον Ουρανό, ας ελπίσουμε να είναι και ο δρόμος προς τη Γνώση. Αυτή η ατελείωτη ατραπός, προς τη κατάκτηση του Ήλιου των ανακαλύψεων, των Αστεριών των εμπειριών, και του Ουρανού της σφαιρικότητας. Για την συνειδητοποίηση του καθενός ξεχωριστά προσωπικού ορθού βίου.

Πεινάω...

Μην παραταξικοποιείστε και κλείνετε τον εαυτό σας πίσω από μια ιδεολογία, αν δεν έχετε βρει το εγώ σας.

Πετάξτε και κατουράτε ελεύθερα.

όπως αρμόζει σ' ένα Πανεπιστήμιο


Αμήν.

Ποιός είπε ότι ο Έλληνας είναι apolitique;

Τη περασμένη εβομάδα, την επιβίωσα με camping στη νότια Κρήτη για γυμνισμό (άλλη αίσθηση). Τα πρωινά πάω για κανένα Frapuccino Bellisimo Tidepanenavrounisimo Moca, διπλό με ζάχαρη και γάλα, σαντιγύ με ψιλοκομμένη σοκολάτα, ένα caprice, μια μπάλα παγωτού βανίλια και ένα κερασάκι. Και ενώ περιμένουμε το άνοιγμα των νηπιαγωγείων, έχω ακόμα πρόβλημα σεξουαλικής φύσεως.

Έτσι λοιπόν, στις 16 Σεπτεμβρίου ενεργοποιήθηκε η εκλογική διαδικασία ώστε να επιτρέψει στους Έλληνες πολίτες, τη μόνη ουσιαστικά φορά που κατοχυρώνεται ΚΑΙ πραγματοποιείται, τη συμμετοχή τους στα πολιτικά πράγματα, τα κοινά.
Οι επιλογές είναι πολλές. Τι θα μπορούσε δηλαδή κανείς να σταυρώσει -εκτός τον εαυτό του-είναι φυσικά, παντελώς απρόβλεπτο. Όπως ισχύει και όσον αφορά στις κομματικές επιλογές 8 εκατομμυρίων Ελλήνων, φυσικά.

Πολιτικά σχήματα κάθε είδους (χρώματος), κόμματα με διαφορετική, εναλλακτική εκλογική βάση, σχηματισμοί που απευθύνονται σε όλους και σε κανέναν, εξωκοινοβουλευτικές ομαδοποιήσεις που είναι ίδιες, αλλά και πάλι όχι, με τις άλλες τις μεγαλύτερες -στο επίπεδο των μεγάλων λέξεων-καραμέλων που χρησιμοποιούν για να προσελκύσουν, να παγιδεύσουν με την ελκυστική και συνάμα κολλητική υφή τους, των "γλειφιτζουριών"- θα κυριαρχήσουν και θα πατώσουν.
Ανάπτυξη. Δίκαιη Κοινωνία. Διαφάνεια.
Ο τρόπος ίσως αλλάζει μεταξύ κάποιων. Σίγουρα μεταξύ των Οικολόγων Πράσινων, του Ο.Α.Κ.Κ.Ε. και του κόμματος Ελληνίδων Γυναικών, η προσέγγιση του θέματος της εξέλιξης της χώρας, διαφοροποιείται. Αλλά ποιος θα εγγυηθεί ότι η Δημοκρατική Αναγέννηση, Ένωση Κεντρώων, η η Φιλελεύθερη Συμμαχία για παράδειγμα, είναι εξολοκλήρου αντιθετικές ως προς τις επιδιώξεις τους και τον τρόπο ενσάρκωσή τους; Στην πραγματικότητα, ίσως να μη διαφέρουν και καθόλου, άσχημα θυμίζοντας το (εξ' αίματος πλέον) δίδυμο Π.Α.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ.
[Παρέθενση: Πιστός στο ραντεβού του με τη Σάτιρα και την (σωστή) Αντιπολίτευση, ο Λάκης Λαζόπουλος, μας βακχεύει όπως πάντα με ένα καυτό σχόλιο προσπαθώντας και πετυχαίνοντας εν τέλει να διατυπώσει έναν ορισμό : "Π.Α.ΣΟ.Κ είναι το κόμμα που όταν αναλαμβάνει την εξουσία γίνεται Νέα Δημοκρατία"] Ο Λαζόπουλος για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στον Alpha, συνεχίζει πιο σπαρταριστός από ποτέ, κάθε Τρίτη στις 21.00.Και τώρα ο καιρός...Ωχ συγγνώμη παρεκτράπηκα.

Λοιπόν, όπως (θα) έλεγα, ίσως τελικά οι Έλληνες, νοιάζονται για την Ελλάδα ρε γαμώτο! Με τόσες προσπάθειες και ομάδες, είναι αδύνατον να πει κανείς ότι οι Έλληνες είναι το καλύτερο δείγμα homo apoliticus. Έστω βέβαια κι αν πολλές απ'αυτές τις προσπάθειες αυτές, είναι απλά εξωκοινοβουλευτικά ανέκδοτα, χωρίς να θέλω να τους πάρει όλους ο Χάρος. Για παράδειγμα οι Οικολόγοι Πράσινοι κατά την, όχι ταπεινή, γνώμη μου θα συνέφεραν πολλά σ' ένα ρυπασμένο και μολλυσμένο Κοινοβούλιο αλλά φυσικά και στην ακμάζουσα και ανθίζουσα Ελληνική χλωρίδα και πανίδα.

Οπότε ανάμεσα στο Δημοκρατική Παγκόσμιος Ελλάς και στο Νέο Κόμμα Σωτηρίας και σε άλλα εξωκοινοβουλετικά αστεία, είναι σχεδόν ακατόρθωτο για τον μέσο Έλληνα να τσεκάρει τη σωστή -για το μέλλον του τόπου- παράταξη. (Φως Αλήθεια Δικαιοσύνη, Περιφερειακή Αστική Ανάπτυξη (ΠΑΑ), Χριστιανική Δημοκρατία, Ενωση Κεντρώων)
Πραγματικά, σταματήστε με αν γράφω κάποια ανοησία, αλλά ποιος περιμένει να μπορούμε εμείς αγαπητοί, με το επίπεδο συνείδησης που έχουμε κατακτήσει, να κάνουμε τη σωστή επιλογή μεταξύ τόσων αξιότιμων προσπαθειών για την ανάπτυξη της Ελλάδος; Μεταξύ αυτών των folie a deux? Η καλύτερα, folie a plusieurs?

Μήπως όμως, ο Έλληνας όντως ΕΙΝΑΙ α-πολιτικό ον; Έστω και αν μετά την νίκη του κόμματός του, βγαίνει στους δρόμους και μ'εμποδίζει να προβληματιστώ; (Περισσότερο γλεντζές μου φαίνεται) Έστω και αν το σύνολο περίπου του ενεργού πληθυσμού προστρέχει να ψηφίσει;
Ο Έλληνας, πραγματικά ενδιαφέρεται για τον εαυτό του ή την κοινωνία; Η Ελληνίδα, αλλάζει; Αλλάζουν οι κομματικές του επιλογές; Προβληματίζεται;
Ερωτήσεις χωρίς νόημα θα απαντούσε ο Wittgenstein.

Επιλέγοντας να αλλάξω το τόνο του άρθρου και να γυρίσω πίσω, απλώς διερωτώμαι. Πόσες μειονότητες αντέχει η χώρα; Και ακριβέστερα, τι είδους μειονότητες ανατρέφει η Ελλάδα?

Ένα λεπτό. Μειονότητες ή Μάζα;

Ο προβληματισμός δικός σας.

Syrtaki.Στοιχείο ψυχοσύνθεσης και καθημερινό βίωμα των Ελλήνων

Το syrtaki, ξένος λαϊκός και παραδοσιακός χορός, επινοήθηκε ως γνωστόν από το χορογραφικό τμήμα του κινηματογραφικού συνεργείου του Μιχάλη Κακογιάννη, σκηνοθέτη της ταινίας Zorba the Greek (1964). Απόλυτο a la grecque έργο, όπου το ρόλο του Ζορμπά, ντύνεται ο μεξικανοαμερικανός ηθοποιός Anthony Quinn, ενώ το πρόσωπο του Άγγλου κληρονομούντα, υποστηρίζει ο Alan Bates. Βασισμένο στο ομώνυμο opus του Νίκου Καζαντζάκη, γνωστού αφορισμένου συγγραφέα (έχει πεθάνει), διακοσμείται με τη βοήθεια του επιφανή αριστερού μουσικοσυνθέτη, Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος επιβιώνει ακόμα.
Στις σύγχρονες μέρες μας, το συρτάκι (όπως δημιουργήθηκε αρχικά), μείγμα συρτού και πηδηχτού (μέρος του χορού που το άτομο θυμάται ιδιαίτερα) και ιχνών χασάπικου, αξιοποιείται από τις σχετικά παλιές έγχρωμες ελληνικές ταινίες του 70' και 80' -πράγμα που διεγείρει εν τη των Ελλήνων ψυχή ένα παράδοξο πατριωτισμό. Συναντάται επιπροσθέτως και σε τουριστικά θέρετρα, όπου μαθαίνεται ως παραδοσιακός χορός και απολαμβάνεται ως souvenir from Greece.
Παρατηρείται όμως, να λαμβάνει μέρος και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο νοοτροπίας, συμπεριφοράς και δράσης, που φυσικά αφορά τους σύγχρονους απογόνους των ένδοξων Αρχαίων Ελλήνων (παραβλέπουμε τα μάλα αντιφρονούσες και φυσικά ανθελληνικές απόψεις), τους Νεοέλληνες.
Εξηγούμαι: είναι επαναλαμβανόμενο και καθολικό φαινόμενο, σε κάθε τύπου διαδικασίες-ακόμα κι αν χρειάζονται μικρό χρονικό διάστημα να ευοδωθούν-να εφαρμόζεται μια τακτική που θα αποκαλούσαμε συρτάκι. Φυσικά,αναφέρομαι σε δημοσίας δαπάνης έργα. Πολύ φοβούμαι όμως πως απλώνει τον ίσκιο της και στον ιδιωτικό τομέα (μάλλον ευθύνεται το ελληνικό γονίδιο).
Έτσι, η εν λόγω στρατηγική, ακριβώς όπως και ο συγκεκριμένος χορός, εισάγεται αρχικά με πιο βραδυκίνητα βήματα, ομαλές κινήσεις και αργό ρυθμό. Συνεχίζει βαθμιαία με όλο και πιο επιταχυνόμενο ρυθμό, ζωηρότερες κινήσεις, γρηγορότερα βήματα, συμπεριλαμβάνοντας και μικρά πηδήματα (ο πηδηχτός που αναφέρθηκε), μέχρι να καταλήξει σε υπερδιέγερση των ιδρωτοποιών αδένων και συνεπώς σε εμφάνιση, γαλακτικού οξέως, χλωριούχου νατρίου, λυσοζύμης και ανδροστασιεδόνης* -κοινώς ιδρώτα- μπέρδεμα βημάτων, εκτόξευση ποδιών εκεί και εδώ, και εν τέλει σε πεσίματα ιδίως πάνω στην κακόμοιρη και καταϊδρωμένη ορχήστρα.
Ανάλογα, όσον αφορά τα δημόσια (κατ) έργα, τοποθετείται αρχικά το πρώτο τούβλο-πάντα,έτσι κι αλλιώς, καθυστερημένα- το δεύτερο και το τρίτο, έπειτα το μπετόν, όλα αυτά σε πολύ αργό ρυθμό, σε μέτρο 4/4, και με τέτοιο τρόπο τοποθετούνται τα πλακάκια, τα φανάρια, η σκεπαστή και επιτέλους κόβεται ψαλιδωτά η κορδέλα , με τη στίλβωση ακόμα να συντελείται. Ακολουθεί το κατά τα άλλα τσαπατσούλικο και άτσαλο ξεσκόνισμα, όπως οι Έλληνες ξέρουν καλά. Όλα αυτά σε αυξανόμενο ξέφρενο χορό που έχει έκβαση ρυθμό 2/4. Για το λόγο αυτό και η κατασκευή πεζοδρομίου 60 μέτρων παίρνει μισό χρόνο (ου! συκοφάντη).
Αν και, ως συνήθως, οι υποδομές δημόσιας χρήσης που διεκπεραιώνονται με το συγκεκριμένο τρόπο, δηλαδή όλες, δεν έχουν και το καλύτερο αποτέλεσμα-ουσιαστικά το χειρότερο-, εντούτοις η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 στην Αθήνα, εντελώς παραδόξως, υπήρξε εκπληκτική. Είναι γνωστό πως από τα τέλη του 2002 και έπειτα, ξεκίνησε σοβαρά η κατασκευή ολυμπιακών εγκαταστάσεων, συγκοινωνιακών υποδομών και η επέκταση τους, λίαν απαραίτητων (αερογέφυρες κ.ά.). Ακόμη ανακαλώ, χαμογελώντας, τα αρνητικά σχόλια των ξένων εφημερίδων που αφορούσαν την αργοπορία και την ταχύτητα χελώνας με την οποία πορεύονταν οι ολυμπιακές κατασκευές (Ναι γελάω ακόμη με το ότι οι ισχυρισμοί "τους" για ακύρωση και ματαίωση των Αγώνων, δεν επαληθεύτηκαν καθόλου!).
Έτσι λοιπόν, η εκπόνηση του Έργου, οδήγησε όχι σε πεσίματα πάνω στην ορχήστρα-ούτε και πάνω στην κυβέρνηση-, αλλά σε ένα μεγάλο, ηχηρό, διάτορο και διανθισμένο με Jacques Rogue προφορά : "Efharistoume Athina, efharistoume Ellada!" Για το οποίο, όλοι όσοι τ' ακούσαμε γεμίσαμε με χαρά και περηφάνια.
Εμείς, οι απόγονοι των ιδρυτών (Ηρακλής) των Ολυμπιακών Αγώνων, το 776 π.Χ. και ιθαγενείς της χώρας του Συρτακιού.




_________________
ανδροστασιεδόνη : τρελαίνει τις γυναίκες