Το syrtaki, ξένος λαϊκός και παραδοσιακός χορός, επινοήθηκε ως γνωστόν από το χορογραφικό τμήμα του κινηματογραφικού συνεργείου του Μιχάλη Κακογιάννη, σκηνοθέτη της ταινίας Zorba the Greek (1964). Απόλυτο a la grecque έργο, όπου το ρόλο του Ζορμπά, ντύνεται ο μεξικανοαμερικανός ηθοποιός Anthony Quinn, ενώ το πρόσωπο του Άγγλου κληρονομούντα, υποστηρίζει ο Alan Bates. Βασισμένο στο ομώνυμο opus του Νίκου Καζαντζάκη, γνωστού αφορισμένου συγγραφέα (έχει πεθάνει), διακοσμείται με τη βοήθεια του επιφανή αριστερού μουσικοσυνθέτη, Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος επιβιώνει ακόμα.
Στις σύγχρονες μέρες μας, το συρτάκι (όπως δημιουργήθηκε αρχικά), μείγμα συρτού και πηδηχτού (μέρος του χορού που το άτομο θυμάται ιδιαίτερα) και ιχνών χασάπικου, αξιοποιείται από τις σχετικά παλιές έγχρωμες ελληνικές ταινίες του 70' και 80' -πράγμα που διεγείρει εν τη των Ελλήνων ψυχή ένα παράδοξο πατριωτισμό. Συναντάται επιπροσθέτως και σε τουριστικά θέρετρα, όπου μαθαίνεται ως παραδοσιακός χορός και απολαμβάνεται ως souvenir from Greece.
Παρατηρείται όμως, να λαμβάνει μέρος και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο νοοτροπίας, συμπεριφοράς και δράσης, που φυσικά αφορά τους σύγχρονους απογόνους των ένδοξων Αρχαίων Ελλήνων (παραβλέπουμε τα μάλα αντιφρονούσες και φυσικά ανθελληνικές απόψεις), τους Νεοέλληνες.
Εξηγούμαι: είναι επαναλαμβανόμενο και καθολικό φαινόμενο, σε κάθε τύπου διαδικασίες-ακόμα κι αν χρειάζονται μικρό χρονικό διάστημα να ευοδωθούν-να εφαρμόζεται μια τακτική που θα αποκαλούσαμε συρτάκι. Φυσικά,αναφέρομαι σε δημοσίας δαπάνης έργα. Πολύ φοβούμαι όμως πως απλώνει τον ίσκιο της και στον ιδιωτικό τομέα (μάλλον ευθύνεται το ελληνικό γονίδιο).
Έτσι, η εν λόγω στρατηγική, ακριβώς όπως και ο συγκεκριμένος χορός, εισάγεται αρχικά με πιο βραδυκίνητα βήματα, ομαλές κινήσεις και αργό ρυθμό. Συνεχίζει βαθμιαία με όλο και πιο επιταχυνόμενο ρυθμό, ζωηρότερες κινήσεις, γρηγορότερα βήματα, συμπεριλαμβάνοντας και μικρά πηδήματα (ο πηδηχτός που αναφέρθηκε), μέχρι να καταλήξει σε υπερδιέγερση των ιδρωτοποιών αδένων και συνεπώς σε εμφάνιση, γαλακτικού οξέως, χλωριούχου νατρίου, λυσοζύμης και ανδροστασιεδόνης* -κοινώς ιδρώτα- μπέρδεμα βημάτων, εκτόξευση ποδιών εκεί και εδώ, και εν τέλει σε πεσίματα ιδίως πάνω στην κακόμοιρη και καταϊδρωμένη ορχήστρα.
Ανάλογα, όσον αφορά τα δημόσια (κατ) έργα, τοποθετείται αρχικά το πρώτο τούβλο-πάντα,έτσι κι αλλιώς, καθυστερημένα- το δεύτερο και το τρίτο, έπειτα το μπετόν, όλα αυτά σε πολύ αργό ρυθμό, σε μέτρο 4/4, και με τέτοιο τρόπο τοποθετούνται τα πλακάκια, τα φανάρια, η σκεπαστή και επιτέλους κόβεται ψαλιδωτά η κορδέλα , με τη στίλβωση ακόμα να συντελείται. Ακολουθεί το κατά τα άλλα τσαπατσούλικο και άτσαλο ξεσκόνισμα, όπως οι Έλληνες ξέρουν καλά. Όλα αυτά σε αυξανόμενο ξέφρενο χορό που έχει έκβαση ρυθμό 2/4. Για το λόγο αυτό και η κατασκευή πεζοδρομίου 60 μέτρων παίρνει μισό χρόνο (ου! συκοφάντη).
Αν και, ως συνήθως, οι υποδομές δημόσιας χρήσης που διεκπεραιώνονται με το συγκεκριμένο τρόπο, δηλαδή όλες, δεν έχουν και το καλύτερο αποτέλεσμα-ουσιαστικά το χειρότερο-, εντούτοις η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 στην Αθήνα, εντελώς παραδόξως, υπήρξε εκπληκτική. Είναι γνωστό πως από τα τέλη του 2002 και έπειτα, ξεκίνησε σοβαρά η κατασκευή ολυμπιακών εγκαταστάσεων, συγκοινωνιακών υποδομών και η επέκταση τους, λίαν απαραίτητων (αερογέφυρες κ.ά.). Ακόμη ανακαλώ, χαμογελώντας, τα αρνητικά σχόλια των ξένων εφημερίδων που αφορούσαν την αργοπορία και την ταχύτητα χελώνας με την οποία πορεύονταν οι ολυμπιακές κατασκευές (Ναι γελάω ακόμη με το ότι οι ισχυρισμοί "τους" για ακύρωση και ματαίωση των Αγώνων, δεν επαληθεύτηκαν καθόλου!).
Έτσι λοιπόν, η εκπόνηση του Έργου, οδήγησε όχι σε πεσίματα πάνω στην ορχήστρα-ούτε και πάνω στην κυβέρνηση-, αλλά σε ένα μεγάλο, ηχηρό, διάτορο και διανθισμένο με Jacques Rogue προφορά : "Efharistoume Athina, efharistoume Ellada!" Για το οποίο, όλοι όσοι τ' ακούσαμε γεμίσαμε με χαρά και περηφάνια.
Εμείς, οι απόγονοι των ιδρυτών (Ηρακλής) των Ολυμπιακών Αγώνων, το 776 π.Χ. και ιθαγενείς της χώρας του Συρτακιού.
_________________
ανδροστασιεδόνη : τρελαίνει τις γυναίκες
Στις σύγχρονες μέρες μας, το συρτάκι (όπως δημιουργήθηκε αρχικά), μείγμα συρτού και πηδηχτού (μέρος του χορού που το άτομο θυμάται ιδιαίτερα) και ιχνών χασάπικου, αξιοποιείται από τις σχετικά παλιές έγχρωμες ελληνικές ταινίες του 70' και 80' -πράγμα που διεγείρει εν τη των Ελλήνων ψυχή ένα παράδοξο πατριωτισμό. Συναντάται επιπροσθέτως και σε τουριστικά θέρετρα, όπου μαθαίνεται ως παραδοσιακός χορός και απολαμβάνεται ως souvenir from Greece.
Παρατηρείται όμως, να λαμβάνει μέρος και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο νοοτροπίας, συμπεριφοράς και δράσης, που φυσικά αφορά τους σύγχρονους απογόνους των ένδοξων Αρχαίων Ελλήνων (παραβλέπουμε τα μάλα αντιφρονούσες και φυσικά ανθελληνικές απόψεις), τους Νεοέλληνες.
Εξηγούμαι: είναι επαναλαμβανόμενο και καθολικό φαινόμενο, σε κάθε τύπου διαδικασίες-ακόμα κι αν χρειάζονται μικρό χρονικό διάστημα να ευοδωθούν-να εφαρμόζεται μια τακτική που θα αποκαλούσαμε συρτάκι. Φυσικά,αναφέρομαι σε δημοσίας δαπάνης έργα. Πολύ φοβούμαι όμως πως απλώνει τον ίσκιο της και στον ιδιωτικό τομέα (μάλλον ευθύνεται το ελληνικό γονίδιο).
Έτσι, η εν λόγω στρατηγική, ακριβώς όπως και ο συγκεκριμένος χορός, εισάγεται αρχικά με πιο βραδυκίνητα βήματα, ομαλές κινήσεις και αργό ρυθμό. Συνεχίζει βαθμιαία με όλο και πιο επιταχυνόμενο ρυθμό, ζωηρότερες κινήσεις, γρηγορότερα βήματα, συμπεριλαμβάνοντας και μικρά πηδήματα (ο πηδηχτός που αναφέρθηκε), μέχρι να καταλήξει σε υπερδιέγερση των ιδρωτοποιών αδένων και συνεπώς σε εμφάνιση, γαλακτικού οξέως, χλωριούχου νατρίου, λυσοζύμης και ανδροστασιεδόνης* -κοινώς ιδρώτα- μπέρδεμα βημάτων, εκτόξευση ποδιών εκεί και εδώ, και εν τέλει σε πεσίματα ιδίως πάνω στην κακόμοιρη και καταϊδρωμένη ορχήστρα.
Ανάλογα, όσον αφορά τα δημόσια (κατ) έργα, τοποθετείται αρχικά το πρώτο τούβλο-πάντα,έτσι κι αλλιώς, καθυστερημένα- το δεύτερο και το τρίτο, έπειτα το μπετόν, όλα αυτά σε πολύ αργό ρυθμό, σε μέτρο 4/4, και με τέτοιο τρόπο τοποθετούνται τα πλακάκια, τα φανάρια, η σκεπαστή και επιτέλους κόβεται ψαλιδωτά η κορδέλα , με τη στίλβωση ακόμα να συντελείται. Ακολουθεί το κατά τα άλλα τσαπατσούλικο και άτσαλο ξεσκόνισμα, όπως οι Έλληνες ξέρουν καλά. Όλα αυτά σε αυξανόμενο ξέφρενο χορό που έχει έκβαση ρυθμό 2/4. Για το λόγο αυτό και η κατασκευή πεζοδρομίου 60 μέτρων παίρνει μισό χρόνο (ου! συκοφάντη).
Αν και, ως συνήθως, οι υποδομές δημόσιας χρήσης που διεκπεραιώνονται με το συγκεκριμένο τρόπο, δηλαδή όλες, δεν έχουν και το καλύτερο αποτέλεσμα-ουσιαστικά το χειρότερο-, εντούτοις η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 στην Αθήνα, εντελώς παραδόξως, υπήρξε εκπληκτική. Είναι γνωστό πως από τα τέλη του 2002 και έπειτα, ξεκίνησε σοβαρά η κατασκευή ολυμπιακών εγκαταστάσεων, συγκοινωνιακών υποδομών και η επέκταση τους, λίαν απαραίτητων (αερογέφυρες κ.ά.). Ακόμη ανακαλώ, χαμογελώντας, τα αρνητικά σχόλια των ξένων εφημερίδων που αφορούσαν την αργοπορία και την ταχύτητα χελώνας με την οποία πορεύονταν οι ολυμπιακές κατασκευές (Ναι γελάω ακόμη με το ότι οι ισχυρισμοί "τους" για ακύρωση και ματαίωση των Αγώνων, δεν επαληθεύτηκαν καθόλου!).
Έτσι λοιπόν, η εκπόνηση του Έργου, οδήγησε όχι σε πεσίματα πάνω στην ορχήστρα-ούτε και πάνω στην κυβέρνηση-, αλλά σε ένα μεγάλο, ηχηρό, διάτορο και διανθισμένο με Jacques Rogue προφορά : "Efharistoume Athina, efharistoume Ellada!" Για το οποίο, όλοι όσοι τ' ακούσαμε γεμίσαμε με χαρά και περηφάνια.
Εμείς, οι απόγονοι των ιδρυτών (Ηρακλής) των Ολυμπιακών Αγώνων, το 776 π.Χ. και ιθαγενείς της χώρας του Συρτακιού.
_________________
ανδροστασιεδόνη : τρελαίνει τις γυναίκες
No comments:
Post a Comment