Οι premieres sequences στο Πανεπιστήμιο

08.00 Εγερτήριο

Φτάνω στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης παρακαλώ, κοινώς απιθήτα. Ο λόγος, είναι η εγγραφή μου στο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Ελλάδας και των Βαλκανίων. Η σελίδα που έκοψα από το ημερολόγιο, αν θυμάμαι καλά, είχε τυπωμένο "26 Σεπτεμβρίου".

Πλάνο α' προσώπου στο χώρο που χαίρει ασυλικού δικαιώματος.
Παρατήρηση πρώτη, δεν υπάρχουν πινακίδες που θα μπορούσαν να κατευθύνουν τους πρωτοετείς προς τη σχολή τους και κατ' επέκταση στο τμήμα τους. Καλά αρχίσαμε.(Κάποιοι όμως είναι πολύ γκρινιάρηδες.Σαν τους αυγουστιάτικους Γάλλους)
Απολαμβάνω ιδιαίτερα το γεγονός πως μεταξύ των πανεπιστημιακών κτιρίων, φυτρώνει πράσινο. Δεν εκλίπουν και τα δέντρα. Επιπροσθέτως, το αστεροσκοπείο μαζι με το μετεωρολογικό κέντρο, προσθέτουν ευρωπαικό άνεμο στην ατμόσφαιρα. Ο άπλετος χώρος είναι άλλο ένα στοιχείο. Σύμβολο της ελευθερίας. Οποιασδήποτε. Όμορφο.

Γκρο πλάν λήψη στη ΝομικώνΟικονομικώνΠολιτικών Σχολή μετά από ζητιανιά χωροταξικών ενδείξεων. Δημόσιο κτίριο, εντάξει. Εισχωρούμε και αμέσως αγγίζει το τύμπανο των ωτών μας, ένας ακαθόριστος ήχος από τα βάθη της υποδομής.
-Είστε για εγγραφή;
-Κοιτάξτε, αν εσείς με βοηθήσετε με τα απαραίτητα έγγραφα, φυσικά και είμαι. θα απαντούσε η ιδανική φιγούρα μου
-Οκ ακολουθείστε με, συνεχίζει η ενδιαφέρουσα φοιτήτρια Νομικής

Μας παραδίδει μετά από λίγο σε μια αίθουσα που αμέσως χτυπάει στο μάτι.
Βρισκόμαστε στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών.

Αυτό που κάνει εντύπωση, είναι το συνονθήλευμα χρωμάτων που επιβάλλεται. Η κυριαρχία της αφίσας ειδικότερα. Και φυσικά των τραπεζιών της κάθε παράταξης. Aπό ανάγκη και μόνο, δημιουργείται μονοπάτι ανάμεσα στους θαμώνες των κάθε γραφείων.

Η κοπέλα μας παραδίδει στα τραπέζια της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ η οποία ως γνωστόν υποστηρίζει απόψεις δεξιές, που πρόσκεινται κυρίως στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Δεν αποτελεί όμως νεολαία του συγκεκριμένου αυτού κόμματος, όπως η ΠΑΣΠ σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ.

Στην διαδικασία της εγγραφής με βοηθάει μια άλλη κοπέλα, παραδόξως, η οποία κατέχει και αυτή την πολιτική ιδιότητα της ΔΑΠίτισσας.Ευτυχώς, (που προσφέρθηκε φυσικά) καθώς σε αντίθετη περίπτωση θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο λόγω του μεγάλου αριθμού εγγράφων
που ζητούν συμπλήρωση.

Ολοκληρώνεται τελικά η εγγραφή και όλως τυχαίως, η κοπέλα μου παραδίδει ένα φάκελο της Αριστερής Ενότητας. Φυσικά και όχι. Αυτό που δέχομαι στη θέση αυτού, είναι ένα χάρτη της Θεσ/νίκης, ένα στυλό και κάτι διαφημίσεις που αφορούν στη ΔΑΠ. Ευτυχώς, γιατί δεν είχα στυλό.

Τι θα περίμενε κανείς;

Αυτό για το οποίο, αντιθέτως, κανείς δεν είναι προετοιμασμένος, είναι η μεγάλη ελευθερία που παρέχεται στους φοιτητές. Σχετικά με την εγγραφή για παράδειγμα, η γραμματεία του τμήματος έχει ελάχιστη ευθύνη στη διαδικασία. θα αναμέναμε μια οργανωμένη ομάδα, ένα μεγάλο γραφείο, καθίσματα, άτομα στη διάθεσή σας, άτομα που βοηθούν στην εγγραφή, προσφερόμενο καφέ, έναν προσωπικό υπηρέτη και μια ΔΑΠίτισσα απ'την Θεολογική ή την Φιλολογική Σχολή με ειδικότητα στα Γαλλικά (επίσης προσωπική). Η κατοχή της γλώσσας του σώματος είναι ένα επιπρόσθετο προτέρημα.

Επίσης κάτι άλλο που δηλώνει την αμέριστη ελευθεριότητα που παρέχεται στους φοιτητές και επίσης την ανοργανωσιά των επόμενων, είναι η επίσης ανύπαρκτη -φανερά τουλάχιστον- εμπλοκή της διεύθυνσης, της ΔΕΘ ή της κοσμητείας. Μία εκδήλωση υποδοχής, μια στοιχειώδης ενημέρωση των αμύητων και παρθένων φοιτητών που θα μυούσε τους προκειμένους στα άδυτα και στο κρυφό μυστήριο που βασιλεύει πίσω από τους τείχους αυτού του Πανεπιστημίου, απλώς δεν υπάρχει. Χειρότερα και από τη κατάσταση των μυστηρίων των Πυραμίδων την περίοδο του Θεοδοσίου του Μέγα. (Αχ ρε Ιουλιανέ που είσαι;)
Και πάλι η ευθύνη εδώ, εναποτίθεται στους φοιτητές, δηλαδή στις παρατάξεις. Χάρηκα.

Συμπερασματικά λοιπόν, μέγιστος είναι ο ρόλος που αναλαμβάνουν οι πλάτες των μεγαλύτερων και ωριμότερων (και καλά) φοιτητών. Αυτή η θερμή, γεμάτη ανιδιοτελή αγάπη, γεμάτη, σφιχτή, ασφυχτική, που πνίγει, θανατική αγκαλιά που προσφέρουν αθώα οι παρατάξεις στους νέους άβγαλτους, είναι τόσο χριστιανική. Απ' την άλλη υπάρχει η παράταξη που συμβουλεύει τους φοιτητές να γραφτούν μόνοι τους για λόγους που θα αναφέρω παρακάτω, αν και εμπειρικά δύσκολο, εφόσον αρπάζονται απ'οποιον βρει πρώτος. Η κατάσταση είναι παρόμοια με αυτή που ηγεμονεί την εποχή των εκπτώσεων στα καταστήματα της Lacoste στην Νέα Υόρκη. "Προσοχή, οι πόρτες ανοίγουν, έτοιμοι...πάμε!" "Πιάστε τους!" "Ααααααααα" αναφωνίζουν, κραδαίνοντας το ξίφος της υπεράσπισης των κατεκτηθέντων υποκειμένων. Ακόμα και έξω από το κτηριακό χώρο, μπορεί κανείς να συναντήσει απόλυτα πρόθυμους και αφοσιωμένους στο πνεύμα της κοινότητας, φοιτητές οι οποίοι κάθε φορά που θα βρούν ένα πρόσωπο που έχει τη φάτσα του μαλάκα, του ντροπαλού ή του χαμένου ρωτάνε "Μήπως είστε για εγγραφή;"
-Ε ναι, βασικά, τώρα που το συζητάμε, πήγαινε στην άλλη άκρη του ΑΠΘ να δεις αν έρχομαι.
Υπήρξε περίπτωση όπου πια εξωτερικά του πανεπιστημιακόυ χώρου, στο πεζοδρόμιο πλέον, περπατάμε, και όταν περνάμε μπροστά από τη στάση του λεωφορείου, "είστε για εγγραφή;". Ο τύπος περίμενε το λεωφορείο και λέει, να ένας πρωτοετής, κάτσε να τον βοηθήσω. Είμαστε όλοι αδέρφια έτσι κι αλλιώς. Απλά ντυμένος, σίγουρα αριστερός.
-Γνωρίζω έναν εξαίρετο σύμβουλο που αδιαμφισβήτητα θα μπορούσε να σας βοηθήσει κι εσάς.
Αναφορές σε ορδή 35 ατόμων που την έπεσαν σ'ένα φίλο, περιττές να παραθέσω, καθώς και άχρηστο είναι η περίπτωση ενός άλλου φοιτητή που ρωτάνε αν ήρθε για εγγραφή. Ο συγκεκριμένος, είναι δύο μέτρα και πάει τρίτο έτος. Από κάποιο επίπεδο και μετά, νιώθει κανείς ένα βαθύ και τρομερό οίδημα, μα τι οίδημα. Λογικό δηλαδή να συμπεράνω, πως κάπου κάποιος οφελείται μακροπρόσθεσμα από τη βοήθεια στις εγγραφές, εκτός προφανώς από εμένα και τον κάθε πρωτοετή.

Πέρα απ'οτιδήποτε θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί, η συγκεκριμένη αρρωστημένη πρακτική προσφέρει ορισμένα πλεονεκτήματα, ωφέλειες, σ'ένα ψάρι.
Αρχικώς, ωθεί στην κοινωνικοποίηση. Μείζον θέμα και σημασίας στο Πανεπιστήμιο. Τέλος, προσφέρει μια γνωριμία με παρατάξεις, την οποία θα μπορούσε να συμπληρώσει κανείς με την επίσκεψη των υπόλοιπων "τραπεζιών". Συντελείται έτσι ένας πολιτικός-ιδεολογικός προσανατολισμός. Η πρώτη φάση για ένα επιτυχημένο επαγγελματία φοιτητή, μαζί βέβαια με την κοινωνικοποίηση. Τον προσανατολισμό δηλαδή μέσα στα οικοδομικά υλικά, λαικιστί
τούβλα.

Δυστυχώς στη παρούσα φάση πρέπει να γίνω, μάλλον θέλω να γίνω ΚΑΚΟΣ. Φυσικά, οι παρενέργειες του συγκεκριμένου παραταξιακού καλοσωρίσματος, είναι σοβαρές. Πρωτίστως, παγιδεύει (τους) ανυποψίαστους πρωτοετείς στον δίχτυ της σαρκοβόρας αράχνης. Πιστεύοντας πως απλώς θέλουν να τους βοηθήσουν (και μόνο) αυτά "τα καλά παιδιά από τις παρατάξεις", αφήνονται στο έλεος του Βαρκάρη, που νομίσματα αποτελούν το "ά τι καλά που μας βοηθάτε! είστε τόσο καλοί".
Έστω όμως κι αν δεν επιθυμούν να δεχτούν την διαολεμένη βοήθειά τους. Πίανονται πριν μπορέσουν να αντιδράσουν, να κουνήσουν τα μικρά μυγένια φτεράκια τους. Και μόλις προσέξουν το πάκο εγγράφων που πρέπει να συμπληρωθεί, ανεπιθύμητα συναινούν στην αμαρτία.
Επιπλέον, εφόσον τελειώσει η εγγραφή, η όλη διαδικασία από μόνη της, εγκυμονεί υποχρεώσεις προς το άτομο και ακόμα καλύτερα, προς τη παράταξη. Δεν είναι επίσης τυχαία η παρεπιπτόντουσα παράδοση ενός παραταξιακού φακέλου που περιέχει κυρίως ενημέρωση και προπαγάνδα υπέρ της ΠΚΣ αν είναι ΔΑΠ φάκελος και υπέρ της ΔΑΠ αν είναι αριστερίζον φάκελος. Ε και προφανώς όσα άλλα στοιχεία μπορεί να χρειαστεί ένας πρωτοετής, όπως χάρτη με φυσικά τη στάμπα της παράταξης στη μέση-μέση και να το καλύβει όλο, το στυλό με το χρώμα του Κόμματος παρακαλώ, έντυπο που μνημονεύει τα στατιστικά κατορθώματα της εκάστοτε παράταξης και απαριθμεί τους λόγους για τους οποίους πρέπει εγώ τώρα, να τη ψηφίσω (δεν μας παρατάς;), ακόμα και CD.
Ακολουθούν ενδεχομένως οι προσκλήσεις "να κάτσεις μαζί μας στα τραπέζια, να πιούμε κανένα καφέ μαζί, να πούμε για το καιρό και τα πουλάκια που πετάνε και είναι τόσο όμορφα σήμερα. Ή να μιλήσουμε για την μύτη της Άντζελας Δημητρίου, ακόμα και για την άποψη του Duverger πάνω στον πολιτικό αγώνα ή τους κόσμους του Popper.
-Ευχαριστώ, αλλά έχω καφέ σπίτι. Ή ακόμα καλύτερα, υπάρχει καφές στο χώρο του
Συλλόγου Φοιτητών.
Και έτσι καταλήγει κάποιος να νιώσει ότι πρέπει να ψηφίσει μια παράταξη, γιατί απλώς μιλάει ή και βγαίνει με ένα άτομο που την εκπροσωπεί.(έχω ακούσει για προσκλήσεις σε ταβέρνες και καφετέριες προς πρωτοετείς, την δεύτερη ήδη μέρα από την εγγραφή).

Δεν λέω, χωρίς δεύτερη κουβέντα, είναι πολύ χρήσιμοι αυτοί οι αγαθοί άνθρωποι. Ως εκεί όμως. Το καλύτερο θα ήταν να υπήρχε ακριβώς, εξωτερικό γραφείο της Γραμματείας, που θα εξυπηρετούσε όλους ανεξαιρέτως τους φοιτητές. Τώρα αν κάποιος ανεγκέφαλος θέλει να τον βοηθήσει μια παράταξη η οποία έχει όμορφα χρώματα ή ωραίο όνομα, ας πάει ξέρει που (στο τραπεζάκι της παράταξης εννοώ).
Ίσως ακόμα ωφελιμότερο για πολλούς, θα ήταν η σύσταση γραφείου από τον Σύλλογο Φοιτητών, αν υπάρχει, το οποίο θα προλάβαινε πριν τους μισθωμένους δευτεροετείς και τριτοετείς, να αναλάβει τα νεοφερμένα. Θα τους βοηθούσε, θα τους ενημέρωνε σχετικά με το τμήμα, τις παρατάξεις, τη Γενική Συνέλευση και τι μπορούν να κάνουν και τι όχι την ώρα της παράδοσης του μαθήματος, και θα τεθόταν υπό τη διάθεσή τους. Φυσικά οι υπεύθυνοι θα αναφέρονταν στο Σύλλογο ως ενσαρκωμένη ιδέα, προσπάθεια συγκέντρωσης και χώρος ωφέλιμης σύγκρουσης, την ανάγκη και τους λόγους ύπαρξης του. Θα τους ζητούσαν αν επιθυμούσαν επίσης, να ασχολούνται με τα του πανεπιστημίου κοινά και προφανώς να πηγαίνουν στις Συνελεύσεις και να ψηφίζουν.
Να δηλώνουν την άποψη τους, τα προβλήματά τους. Αυτό που χρειάζεται είναι η πολιτικοποίηση, από τη στιγμή που η πολιτική είναι κάτι που μας αφορά όλους. Σαν να δηλώναμε μη-οικολόγοι την ώρα που ο πλανήτης πεθαίνει, σαν να δηλώναμε θεοί την ώρα που ζούμε, υπάρχουμε.
Για κομματικοποίηση βλέπουμε. Πολύ αργότερα.

Όπως προβάλλει ο άξονας του Πύργου της Έκθεσης της Θεσσαλονίκης στραμμένος προς τον Ουρανό, ας ελπίσουμε να είναι και ο δρόμος προς τη Γνώση. Αυτή η ατελείωτη ατραπός, προς τη κατάκτηση του Ήλιου των ανακαλύψεων, των Αστεριών των εμπειριών, και του Ουρανού της σφαιρικότητας. Για την συνειδητοποίηση του καθενός ξεχωριστά προσωπικού ορθού βίου.

Πεινάω...

Μην παραταξικοποιείστε και κλείνετε τον εαυτό σας πίσω από μια ιδεολογία, αν δεν έχετε βρει το εγώ σας.

Πετάξτε και κατουράτε ελεύθερα.

όπως αρμόζει σ' ένα Πανεπιστήμιο


Αμήν.